Πριν από λίγες ημέρες ήταν τα γενέθλια μου.
Κατέβηκα να πάρω το πρωινό μου υποθέτοντας ότι η γυναίκα μου θα μου ευχότανε και θα μου έδινε το δώρο μου......
Όχι μόνο δεν ευχήθηκε, δεν μου είπε ούτε καλημέρα!
Παρηγορήθηκα όμως γιατί φαντάστηκα ότι τα παιδιά μου θα το θυμόντουσαν.
Τα παιδιά όμως κατέβηκαν για πρωινό και δεν μου είπαν ούτε λέξη…
Όταν έφτασα στο γραφείο, ήμουν τελείως απογοητευμένος.
Καθώς έμπαινα, η γραμματέας μου, η Μαρία, μου είπε, «Καλημέρα κύριε διευθυντά, χρόνια σας πολλά.»
Αισθάνθηκα καλύτερα, κάποιος τουλάχιστον με θυμήθηκε. Δούλεψα μέχρι το μεσημέρι.
Κάποια στιγμή, η Μαρία μου χτύπησε την πόρτα και είπε, «Ξέρετε, έξω έχει υπέροχο καιρό και μια και είναι τα γενέθλια σας, τι θα λέγατε να πηγαίναμε για γεύμα οι δυο μας;»
«Αυτό είναι η καλύτερη ιδέα που άκουσα σήμερα.» Πήγαμε για φαγητό. Δεν πήγαμε εκεί που τρώγαμε συνήθως αλλά σε ένα μικρό απομονωμένο μέρος στην εξοχή. Πήραμε ένα μπουκάλι κρασί και απολαύσαμε το γεύμα μας. Κατά την επιστροφή μου είπε:
– Μια τόσο όμορφη μέρα δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στο γραφείο, έτσι;
– Υποθέτω πως όχι, της απάντησα εγώ.
– Πάμε στο διαμέρισμά μου, μου είπε εκείνη.
Φτάνοντας στο διαμέρισμα μου είπε, «Κύριε διευθυντά, αν δεν σας πειράζει, θα πάω στο υπνοδωμάτιο να βάλω κάτι πιο άνετο.»
– Βεβαίως, της απάντησα ενθουσιασμένος.
Πήγε στο δωμάτιο και, μετά από κανένα πεντάλεπτο, βγήκε κρατώντας μια τούρτα γενεθλίων, μαζί με την γυναίκα μου, τα παιδιά μου και όλλους τους οικογενειακούς μου φίλους και συνεργάτες.
Όλοι τραγουδούσαν το τραγουδάκι των γενεθλίων και εγώ καθόμουν στον καναπέ ολόγυμνος…
Κατέβηκα να πάρω το πρωινό μου υποθέτοντας ότι η γυναίκα μου θα μου ευχότανε και θα μου έδινε το δώρο μου......
Όχι μόνο δεν ευχήθηκε, δεν μου είπε ούτε καλημέρα!
Παρηγορήθηκα όμως γιατί φαντάστηκα ότι τα παιδιά μου θα το θυμόντουσαν.
Τα παιδιά όμως κατέβηκαν για πρωινό και δεν μου είπαν ούτε λέξη…
Όταν έφτασα στο γραφείο, ήμουν τελείως απογοητευμένος.
Καθώς έμπαινα, η γραμματέας μου, η Μαρία, μου είπε, «Καλημέρα κύριε διευθυντά, χρόνια σας πολλά.»
Αισθάνθηκα καλύτερα, κάποιος τουλάχιστον με θυμήθηκε. Δούλεψα μέχρι το μεσημέρι.
Κάποια στιγμή, η Μαρία μου χτύπησε την πόρτα και είπε, «Ξέρετε, έξω έχει υπέροχο καιρό και μια και είναι τα γενέθλια σας, τι θα λέγατε να πηγαίναμε για γεύμα οι δυο μας;»
«Αυτό είναι η καλύτερη ιδέα που άκουσα σήμερα.» Πήγαμε για φαγητό. Δεν πήγαμε εκεί που τρώγαμε συνήθως αλλά σε ένα μικρό απομονωμένο μέρος στην εξοχή. Πήραμε ένα μπουκάλι κρασί και απολαύσαμε το γεύμα μας. Κατά την επιστροφή μου είπε:
– Μια τόσο όμορφη μέρα δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στο γραφείο, έτσι;
– Υποθέτω πως όχι, της απάντησα εγώ.
– Πάμε στο διαμέρισμά μου, μου είπε εκείνη.
Φτάνοντας στο διαμέρισμα μου είπε, «Κύριε διευθυντά, αν δεν σας πειράζει, θα πάω στο υπνοδωμάτιο να βάλω κάτι πιο άνετο.»
– Βεβαίως, της απάντησα ενθουσιασμένος.
Πήγε στο δωμάτιο και, μετά από κανένα πεντάλεπτο, βγήκε κρατώντας μια τούρτα γενεθλίων, μαζί με την γυναίκα μου, τα παιδιά μου και όλλους τους οικογενειακούς μου φίλους και συνεργάτες.
Όλοι τραγουδούσαν το τραγουδάκι των γενεθλίων και εγώ καθόμουν στον καναπέ ολόγυμνος…
